Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ..


ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ..

Στο βιβλίο ''Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης'' η μοναχή Πορφυρία αναφέρει μία θαυμαστή εμφάνιση και ένα μεγάλο θαύμα του μακαριστού γέροντος Πορφυρίου που αποδεικνύουν ότι η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατον και διδάσκουν ότι ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα, διότι ο Θεός είναι Πανάγαθος και Παντοδύναμος.

Μεσημέρι, δύο η ώρα, βρίσκομαι στην Πλατεία Αγίων Αναργύρων Αθηνών.

Είμαι σταματημένη στο φανάρι προς Αθήνα. Με πλησιάζει ένας κύριος...

-Μενίδι, σας παρακαλώ, πάμε;
-Όχι! Του απάντησα, δεν προλαβαίνω.
Όντως δεν προλάβαινα, γιατί τρεις η ώρα έπρεπε να παραδώσω το ταξί στον Πειραιά.

Ο κύριος στεκόταν μπροστά μου περιμένοντας να περάσει άλλο ταξί. Κάτι μέσα μου μου έλεγε να τον εξυπηρετήσω. Του έκανα νόημα να έρθει. Μόλις μπήκε στο ταξί αναφώνησε: «Δεν είναι δυνατόν!»

Και παίρνει τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου στα χέρια του και τη φιλάει. Την στιγμή εκείνη έχει ανάψει το φανάρι και έστριβα το τιμόνι προς Μενίδι. Ήθελα να του πάρω από τα χέρια τη φωτογραφία, μα όταν τον είδα με τι λαχτάρα τον κοιτούσε, ντράπηκα για τη σκέψη μου.

-Τον γνωρίσατε, με ρώτησε.
-Όχι, από τα βιβλία του τον γνώρισα και τον αγαπώ πάρα πολύ.
-Θέλεις, κοπέλα μου, να σου πω πώς τον γνώρισα εγώ;
-Και βέβαια θέλω, του είπα με χαρά.
-Άκου η γυναίκα μου ήταν άρρωστη βαριά, είχε καρκίνο. Οι γιατροί μας έδωσαν τρεις μήνες το πολύ ζωή.

Εκείνη τη χρονιά ο γιος μου ο μεγάλος τελείωνε το Λύκειο. Και μας ανακοίνωσε πως έχει κανονίσει με άλλα δέκα παιδιά, συμμαθητές του, να πάνε στο Άγιον Όρος για μια εβδομάδα. Είπαμε εντάξει. Τα παιδιά έφυγαν.

Στο μεταξύ η γυναίκα μου χειροτέρεψε. Ο γιατρός που την παρακολουθούσε μας είπε πως το τέλος ήταν κοντά.

Τον ρωτήσαμε με αγωνία: «Γιατρέ, τι μπορούμε να κάνουμε, να της δώσουμε λίγη ζωή ακόμη;». «Θα κάνουμε ένα χειρουργείο ακόμη και ο Θεός βοηθός!» μας απάντησε. Εγώ συμφώνησα, η γυναίκα μου αντέδρασε, γιατί ήθελε να περιμένουμε να γυρίσει το παιδί.

Ο γιος μου γύρισε τόσο ευτυχισμένος, τόσο χαρούμενος, που έτσι δεν τον είχαμε δει ποτέ. Μας διηγιόταν πόσο όμορφα ήταν εκεί, πόσο εγκάρδια τους υποδέχθηκαν οι μοναχοί, πόση γαλήνη ένιωσαν μεσ’ στην ψυχή τους.

Τόσο πολύ ένιωσε την παρουσία του Θεού, που είχε ξεχάσει πως η μητέρα του ήταν άρρωστη. Τη θυμήθηκε, όταν παρουσιάστηκε μπροστά τους ο Γέρων Πορφύριος. Μας είπε για τον Γέροντα Πορφύριο θαυμαστά πράγματα, που μας φαίνονταν απίστευτα.

-Συγνώμη, αυτά που λέτε πότε γίνανε; τον διέκοψα.
-Αυτό συνέβη το 1996.

Όλα τα παιδιά καθόντουσαν κάτω από ένα δένδρο, μιλούσανε και γελούσανε, όταν ξαφνικά είδανε έναν καλόγερο να τα πλησιάζει. Σηκώθηκαν, του φίλησαν το χέρι και ο Γέροντας άρχισε να τους μιλάει προσφωνώντας κάθε παιδί με το όνομά του.

Όπως καταλαβαίνεις, τα παιδιά απόρησαν, πού ήξερε τα ονόματά τους και τα οικογενειακά τους. Στο γιο μου είπε: «Πες της μαμάς σου να μην κάνει χειρουργείο, είναι καλά!». «Την ξέρετε;». «Την ξέρω, όλους σας ξέρω!». «Ποιος είστε;» τον ρώτησε. «Είμαι ο Γέροντας Πορφύριος», είπε και έφυγε.

Στο γυρισμό από το Άγιο Όρος, σταμάτησαν στην Ουρανούπολη, σε ένα φαρμακείο να πάρουν ασπιρίνες, γιατί τους πείραξε η θάλασσα και ζαλίστηκαν. Μπαίνοντας στο φαρμακείο είδαν την φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου και είπαν: «Να ο Γέροντας Πορφύριος που είδαμε στο Άγιο Όρος!». Μόλις το άκουσε η φαρμακοποιός, σάστισε.

«Συγνώμη, παιδιά, είδατε αυτόν τον Γέροντα στο Άγιο Όρος;». «Ναι, τώρα από εκεί ερχόμαστε». «Είστε σίγουροι;». «Βέβαια, είμαστε σίγουροι, αφού μιλήσαμε μαζί του.

Και μάλιστα απορήσαμε πού ήξερε τα ονόματά μας και τα οικογενειακά μας. Όταν τον ρωτήσαμε ποιος είναι, μας είπε πως ήταν ο Γέροντας Πορφύριος». «Παιδιά, είμαι σίγουρη ότι τον είδατε, όμως… Μην τρομάξετε μ’αυτό που θα σας πω… Ο Γέροντας πέθανε πριν από πέντε χρόνια!» Τα παιδιά έπαθαν σοκ! «Αδύνατον!» της είπαν, «αφού μιλήσαμε!».

Και εγώ και η γυναίκα μου πιστέψαμε πως κάποιον άλλον είδαν, που τον έλεγαν κι αυτόν Πορφύριο και του έμοιαζε. Άλλωστε όλοι οι καλόγεροι μοιάζουν μεταξύ τους. «Δεν με πιστεύετε, ε; Τέλος πάντων, εμένα μου είπε να μη πας για χειρουργείο, είσαι καλά», είπε το παιδί στην μητέρα του.

Σε δύο μέρες μπήκαμε στο νοσοκομείο.

Την επομένη το πρωί θα γινόταν το χειρουργείο. Η ώρα του χειρουργείου έφτασε και, ενώ εγώ περίμενα απ’ έξω με αγωνία, ξαφνικά, βλέπω τη γυναίκα μου να βγαίνει. Έτρεξα κοντά της: «Τι έγινε;». «Δεν κάνω χειρουργείο, είμαι καλά!».

Από πίσω της βγήκε και γιατρός. «Τι έγινε, γιατρέ;». «Δεν ξέρω, δεν θέλει να χειρουργηθεί!». «Σας είπα, είμαι καλά!». «Κορίτσι μου, τρελάθηκες;». Την πήρα αγκαλιά και προσπαθούσα να την πείσω, πως πρέπει να γίνει η εγχείρηση. «Σου είπα νιώθω καλά, κάντε μου εξετάσεις και θα δείτε ότι είμαι καλά, το νιώθω!».

«Ωραία!» είπε ο γιατρός, «ας μην την πιέσουμε, αφού νοιώθει καλά». «Δεν με πιστεύετε; Ωραία! Κάντε μου εξετάσεις για να πειστείτε».

Πράγματι έγιναν οι εξετάσεις. Την επόμενη μέρα μας ήρθαν και οι απαντήσεις. Εδώ ο κύριος πήρε μια βαθιά ανάσα.

-Τι έδειξαν οι απαντήσεις;
-Πως ποτέ δεν την άγγιξε η αρρώστια! Οι γιατροί να βλέπουν τις παλιές εξετάσεις και τις καινούργιες και να έχουν τρελαθεί! Δεν μπορεί, θα πρέπει να μπερδεύτηκαν με άλλες, θα ξανακάνουμε αύριο, έλεγαν απορημένοι.

Ωστόσο ήρθε ο γιος μου, που βλέποντας τους γιατρούς μπερδεμένους με τις εξετάσεις, μου λέει.

-Γιατί δεν πιστεύεις αυτά που μου είπε ο Γέροντας Πορφύριος στο Άγιο Όρος;
Τότε πετιέται ένας γιατρός:
-Τι είπες; Ο Γέροντας Πορφύριος τι σου είπε;
-Πως η μαμά μου είναι καλά και να μην κάνει χειρουργείο!
Ο γιατρός έβγαλε από την τσέπη του τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου.
-Αυτόν είδες, αγόρι μου, στο Άγιο Όρος;
-Ναι, Αυτόν!
-Οι εξετάσεις είναι σωστές! Η γυναίκα σας είναι καλά, μπορείτε να φύγετε και τώρα μάλιστα! Ετοιμαστείτε!

Στη γυναίκα μου οι γιατροί είχαν δώσει τρεις μήνες το πολύ ζωή. Έχουν περάσει δύο χρόνια και είναι μια χαρά, πιο καλά από ό,τι ήταν πριν την αρρώστια. Γι’αυτό αγαπούμε πάρα πολύ τον Γέροντα Πορφύριο. Έχουμε πάει και στο Μοναστήρι του πολλές φορές. Και όποτε έχουμε δυσκολίες, εκείνος μας στηρίζει.

Η αφήγηση του κυρίου για ένα ακόμη θαύμα του Γεροντάκου μου, μου έδωσε μεγάλη χαρά. Το μόνο που ψέλλισα, καθώς κατέβαινε ο κύριος, ήταν «ευχαριστώ».


Στο βιβλίο ''Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης'' η μοναχή Πορφυρία αναφέρει μία θαυμαστή εμφάνιση και ένα μεγάλο θαύμα του μακαριστού γέροντος Πορφυρίου που αποδεικνύουν ότι η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατον και διδάσκουν ότι ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα, διότι ο Θεός είναι Πανάγαθος και Παντοδύναμος.

Μεσημέρι, δύο η ώρα, βρίσκομαι στην Πλατεία Αγίων Αναργύρων Αθηνών.

Είμαι σταματημένη στο φανάρι προς Αθήνα. Με πλησιάζει ένας κύριος...

-Μενίδι, σας παρακαλώ, πάμε;
-Όχι! Του απάντησα, δεν προλαβαίνω.
Όντως δεν προλάβαινα, γιατί τρεις η ώρα έπρεπε να παραδώσω το ταξί στον Πειραιά.

Ο κύριος στεκόταν μπροστά μου περιμένοντας να περάσει άλλο ταξί. Κάτι μέσα μου μου έλεγε να τον εξυπηρετήσω. Του έκανα νόημα να έρθει. Μόλις μπήκε στο ταξί αναφώνησε: «Δεν είναι δυνατόν!»

Και παίρνει τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου στα χέρια του και τη φιλάει. Την στιγμή εκείνη έχει ανάψει το φανάρι και έστριβα το τιμόνι προς Μενίδι. Ήθελα να του πάρω από τα χέρια τη φωτογραφία, μα όταν τον είδα με τι λαχτάρα τον κοιτούσε, ντράπηκα για τη σκέψη μου.

-Τον γνωρίσατε, με ρώτησε.
-Όχι, από τα βιβλία του τον γνώρισα και τον αγαπώ πάρα πολύ.
-Θέλεις, κοπέλα μου, να σου πω πώς τον γνώρισα εγώ;
-Και βέβαια θέλω, του είπα με χαρά.
-Άκου η γυναίκα μου ήταν άρρωστη βαριά, είχε καρκίνο. Οι γιατροί μας έδωσαν τρεις μήνες το πολύ ζωή.

Εκείνη τη χρονιά ο γιος μου ο μεγάλος τελείωνε το Λύκειο. Και μας ανακοίνωσε πως έχει κανονίσει με άλλα δέκα παιδιά, συμμαθητές του, να πάνε στο Άγιον Όρος για μια εβδομάδα. Είπαμε εντάξει. Τα παιδιά έφυγαν.

Στο μεταξύ η γυναίκα μου χειροτέρεψε. Ο γιατρός που την παρακολουθούσε μας είπε πως το τέλος ήταν κοντά.

Τον ρωτήσαμε με αγωνία: «Γιατρέ, τι μπορούμε να κάνουμε, να της δώσουμε λίγη ζωή ακόμη;». «Θα κάνουμε ένα χειρουργείο ακόμη και ο Θεός βοηθός!» μας απάντησε. Εγώ συμφώνησα, η γυναίκα μου αντέδρασε, γιατί ήθελε να περιμένουμε να γυρίσει το παιδί.

Ο γιος μου γύρισε τόσο ευτυχισμένος, τόσο χαρούμενος, που έτσι δεν τον είχαμε δει ποτέ. Μας διηγιόταν πόσο όμορφα ήταν εκεί, πόσο εγκάρδια τους υποδέχθηκαν οι μοναχοί, πόση γαλήνη ένιωσαν μεσ’ στην ψυχή τους.

Τόσο πολύ ένιωσε την παρουσία του Θεού, που είχε ξεχάσει πως η μητέρα του ήταν άρρωστη. Τη θυμήθηκε, όταν παρουσιάστηκε μπροστά τους ο Γέρων Πορφύριος. Μας είπε για τον Γέροντα Πορφύριο θαυμαστά πράγματα, που μας φαίνονταν απίστευτα.

-Συγνώμη, αυτά που λέτε πότε γίνανε; τον διέκοψα.
-Αυτό συνέβη το 1996.

Όλα τα παιδιά καθόντουσαν κάτω από ένα δένδρο, μιλούσανε και γελούσανε, όταν ξαφνικά είδανε έναν καλόγερο να τα πλησιάζει. Σηκώθηκαν, του φίλησαν το χέρι και ο Γέροντας άρχισε να τους μιλάει προσφωνώντας κάθε παιδί με το όνομά του.

Όπως καταλαβαίνεις, τα παιδιά απόρησαν, πού ήξερε τα ονόματά τους και τα οικογενειακά τους. Στο γιο μου είπε: «Πες της μαμάς σου να μην κάνει χειρουργείο, είναι καλά!». «Την ξέρετε;». «Την ξέρω, όλους σας ξέρω!». «Ποιος είστε;» τον ρώτησε. «Είμαι ο Γέροντας Πορφύριος», είπε και έφυγε.

Στο γυρισμό από το Άγιο Όρος, σταμάτησαν στην Ουρανούπολη, σε ένα φαρμακείο να πάρουν ασπιρίνες, γιατί τους πείραξε η θάλασσα και ζαλίστηκαν. Μπαίνοντας στο φαρμακείο είδαν την φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου και είπαν: «Να ο Γέροντας Πορφύριος που είδαμε στο Άγιο Όρος!». Μόλις το άκουσε η φαρμακοποιός, σάστισε.

«Συγνώμη, παιδιά, είδατε αυτόν τον Γέροντα στο Άγιο Όρος;». «Ναι, τώρα από εκεί ερχόμαστε». «Είστε σίγουροι;». «Βέβαια, είμαστε σίγουροι, αφού μιλήσαμε μαζί του.

Και μάλιστα απορήσαμε πού ήξερε τα ονόματά μας και τα οικογενειακά μας. Όταν τον ρωτήσαμε ποιος είναι, μας είπε πως ήταν ο Γέροντας Πορφύριος». «Παιδιά, είμαι σίγουρη ότι τον είδατε, όμως… Μην τρομάξετε μ’αυτό που θα σας πω… Ο Γέροντας πέθανε πριν από πέντε χρόνια!» Τα παιδιά έπαθαν σοκ! «Αδύνατον!» της είπαν, «αφού μιλήσαμε!».

Και εγώ και η γυναίκα μου πιστέψαμε πως κάποιον άλλον είδαν, που τον έλεγαν κι αυτόν Πορφύριο και του έμοιαζε. Άλλωστε όλοι οι καλόγεροι μοιάζουν μεταξύ τους. «Δεν με πιστεύετε, ε; Τέλος πάντων, εμένα μου είπε να μη πας για χειρουργείο, είσαι καλά», είπε το παιδί στην μητέρα του.

Σε δύο μέρες μπήκαμε στο νοσοκομείο.

Την επομένη το πρωί θα γινόταν το χειρουργείο. Η ώρα του χειρουργείου έφτασε και, ενώ εγώ περίμενα απ’ έξω με αγωνία, ξαφνικά, βλέπω τη γυναίκα μου να βγαίνει. Έτρεξα κοντά της: «Τι έγινε;». «Δεν κάνω χειρουργείο, είμαι καλά!».

Από πίσω της βγήκε και γιατρός. «Τι έγινε, γιατρέ;». «Δεν ξέρω, δεν θέλει να χειρουργηθεί!». «Σας είπα, είμαι καλά!». «Κορίτσι μου, τρελάθηκες;». Την πήρα αγκαλιά και προσπαθούσα να την πείσω, πως πρέπει να γίνει η εγχείρηση. «Σου είπα νιώθω καλά, κάντε μου εξετάσεις και θα δείτε ότι είμαι καλά, το νιώθω!».

«Ωραία!» είπε ο γιατρός, «ας μην την πιέσουμε, αφού νοιώθει καλά». «Δεν με πιστεύετε; Ωραία! Κάντε μου εξετάσεις για να πειστείτε».

Πράγματι έγιναν οι εξετάσεις. Την επόμενη μέρα μας ήρθαν και οι απαντήσεις. Εδώ ο κύριος πήρε μια βαθιά ανάσα.

-Τι έδειξαν οι απαντήσεις;
-Πως ποτέ δεν την άγγιξε η αρρώστια! Οι γιατροί να βλέπουν τις παλιές εξετάσεις και τις καινούργιες και να έχουν τρελαθεί! Δεν μπορεί, θα πρέπει να μπερδεύτηκαν με άλλες, θα ξανακάνουμε αύριο, έλεγαν απορημένοι.

Ωστόσο ήρθε ο γιος μου, που βλέποντας τους γιατρούς μπερδεμένους με τις εξετάσεις, μου λέει.

-Γιατί δεν πιστεύεις αυτά που μου είπε ο Γέροντας Πορφύριος στο Άγιο Όρος;
Τότε πετιέται ένας γιατρός:
-Τι είπες; Ο Γέροντας Πορφύριος τι σου είπε;
-Πως η μαμά μου είναι καλά και να μην κάνει χειρουργείο!
Ο γιατρός έβγαλε από την τσέπη του τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου.
-Αυτόν είδες, αγόρι μου, στο Άγιο Όρος;
-Ναι, Αυτόν!
-Οι εξετάσεις είναι σωστές! Η γυναίκα σας είναι καλά, μπορείτε να φύγετε και τώρα μάλιστα! Ετοιμαστείτε!

Στη γυναίκα μου οι γιατροί είχαν δώσει τρεις μήνες το πολύ ζωή. Έχουν περάσει δύο χρόνια και είναι μια χαρά, πιο καλά από ό,τι ήταν πριν την αρρώστια. Γι’αυτό αγαπούμε πάρα πολύ τον Γέροντα Πορφύριο. Έχουμε πάει και στο Μοναστήρι του πολλές φορές. Και όποτε έχουμε δυσκολίες, εκείνος μας στηρίζει.

Η αφήγηση του κυρίου για ένα ακόμη θαύμα του Γεροντάκου μου, μου έδωσε μεγάλη χαρά. Το μόνο που ψέλλισα, καθώς κατέβαινε ο κύριος, ήταν «ευχαριστώ».

Ο πάπας Φραγκίσκος έγινε… κόμικ! (ΦΩΤΟ)

Σε κόμικ θα κυκλοφορούν πλέον στην Ιταλία τα πιο όμορφα λόγια του Ιερού Πάπα Φραγκίσκου, που θα εξηγεί λιλιπούτειους Ιταλούς τις αξίες της Καθολικής Εκκλησίας.
Στο εξώφυλλο, ο Ποντίφικας από την Αργεντινή απεικονίζεται με λευκά άμφια να κάνει το σήμα της νίκης έξω από τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό.
Η δεύτερη έκδοση του παιδικού βιβλίου, που εκδίδει o ιταλικός οίκος «izioni Master», θα κυκλοφορήσει στις 20 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα «Telegraph».
Tο βιβλίο , που είναι γραμμένο στην ιταλική γλώσσα, έχει στις εσωτερικές του σελίδες τα αγαπημένα αυτοκόλλητα των παιδιών, παιχνίδια και φωτογραφίες τις οποίες οι «μπόμπιρες» θα μπορούν να ζωγραφίσουν.
Πριν από μερικούς μήνες, σε μια προσπάθεια να κάνουν γνωστό τον Ποντίφικα σε όλο τον κόσμο, οι Ιταλοί, δημιούργησαν ένα video με κινούμενα σχέδια, το οποίο, παρουσιάζει τη ζωή του μέσα σε τέσσερα λεπτά.
Επιπλέον, το μετέφρασαν σε 15 γλώσσες, ανάμεσα στις οποίες είναι τα αγγλικά, τα ιταλικά, τα αραβικά, τα γιαπωνέζικα, τα κορεάτικα, τα ουρντού, τα ισπανικά, η γλώσσα ταμίλ και άλλες. Oι δημιουργοί του video είχαν δηλώσει τότε : «Είναι φυσικό να μην είναι γνωστός ο Πάπας στην Ευρώπη την Αφρική και την Ασία, αφού προέρχεται από την Αργεντινή και γι’ αυτό αποφασίσαμε να το μεταφράσουμε σε δεκαπέντε γλώσσες».
Πάπας Φραγκίσκος

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ


Φλώρινα: Οι δύο άγνωστοι δεν σηκώθηκαν στην εκκλησία για να κάνουν τον σταυρό τους...

Ιδιαίτερη αίσθηση στην τοπική κοινωνία προκαλούν τα όσα έγιναν σε εκκλησία της πόλης...

Όλα έγιναν σε εκκλησία που βρίσκεται στην Κέλλη της Φλώρινας. Κατά τη διάρκεια λειτουργίας, δύο άτομα δεν είχαν - όπως αποδείχθηκε - το μυαλό τους στην προσευχή. Όπως αποκαλύφθηκε, μία από τις φορές που οι πιστοί σηκώθηκαν από τις θέσεις τους, βούτηξαν μικρό χρηματικό ποσό από δύο άτομα, που αρχικά δεν κατάλαβαν το παραμικρό.

Οι δράστες κατάφεραν να φύγουν από την εκκλησία, αλλά η χαρά τους δεν κράτησε για πολύ. Τα θύματα κατάλαβαν την κλοπή και αμέσως σκέφτηκαν ότι οι δύο άγνωστοι που κάθονταν κοντά τους, ήταν πολύ πιθανό να κρύβονταν πίσω από την κλοπή. Ειδοποίησαν την αστυνομία και λίγο αργότερα οι δράστες βρίσκονταν με χειροπέδες σε αστυνομικό τμήμα.

Εκεί διαπιστώθηκε πως ήταν Αλβανοί, που δεν έφεραν νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα εισόδου και παραμονής στη χώρα. Οι δράστες ομολόγησαν ότι έκλεψαν τους δύο άντρες και επέστρεψαν τα χρήματα...

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=254384&catid=6

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Real.gr - Διεθνή - Εθνικό ιερό προσκύνημα ο ναός του Αγίου Νικολάου

Real.gr - Διεθνή - Εθνικό ιερό προσκύνημα ο ναός του Αγίου Νικολάου

Όταν ανήμερα Χριστουγέννων, το 1990, επισκέφθηκα τον άγιο

ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ...

Όταν ανήμερα Χριστουγέννων, το 1990,
επισκέφθηκα τον άγιο (κι επίσημα πλέον!!) Πορφύριο στον Ωρωπό,
μου είπε αυτολεξεί τα εξής,
και τα θυμάμαι ακόμα,
μετά από 23 χρόνια.
Είναι νομίζω μια φράση του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού,
και ταιριάζει και με την προηγούμενη ανάρτησή μας.

Μου είπε λοιπόν ο άγιος Πορφύριος:
¨η γνώσις τού είναι Θεόν,
εν πάση τη κτίση φυσικώς εγκατέσπαρται!.."

Δηλ, το να γνωρίζεις
και να συλλαμβάνεις με τη διάνοιά σου
ότι υπάρχει Θεός,
είναι σπαρμένο και φυτεμένο, αρχετυπικά,
με τρόπο φυσικό κι απλό,
μέσα σε όλη την κτίση.
Όλα μέσα στο σύμπαν,
μυστυριωδώς,
μιλούν για την ύπαρξη του Θεού.

Μου είπε αυτά τα λόγια κρατώντας τά χέρια μου
μέσα στα δικά του,
και μιλούσε αργά,
με νόημα,
και το ζούσε.
Και μας το μετέδιδε στην ψυχή..

Να έχουμε την ευχή και θερμή αγάπη του.

Όσιε του Θεού Πορφύριε,
πρέσβευε υπέρ ημών,
των παιδιών, αδελφών,
και φίλων σου.
Αμήν.

π. Ανδρέας Κονάνος
ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ...  (κι επίσημα πλέον!!) Πορφύριο στον Ωρωπό, μου είπε αυτολεξεί τα εξής, και τα θυμάμαι ακόμα, μετά από 23 χρόνια. Είναι νομίζω μια φράση του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, και ταιριάζει και με την προηγούμενη ανάρτησή μας. Μου είπε λοιπόν ο άγιος Πορφύριος: ¨η γνώσις τού είναι Θεόν, εν πάση τη κτίση φυσικώς εγκατέσπαρται!.." Δηλ, το να γνωρίζεις και να συλλαμβάνεις με τη διάνοιά σου ότι υπάρχει Θεός, είναι σπαρμένο και φυτεμένο, αρχετυπικά, με τρόπο φυσικό κι απλό, μέσα σε όλη την κτίση. Όλα μέσα στο σύμπαν, μυστυριωδώς, μιλούν για την ύπαρξη του Θεού. Μου είπε αυτά τα λόγια κρατώντας τά χέρια μου μέσα στα δικά του, και μιλούσε αργά, με νόημα, και το ζούσε. Και μας το μετέδιδε στην ψυχή.. Να έχουμε την ευχή και θερμή αγάπη του. Όσιε του Θεού Πορφύριε, πρέσβευε υπέρ ημών, των παιδιών, αδελφών, και φίλων σου. Αμήν. 
 
 π. Ανδρέας Κονάνος

Η πνευματική διαθήκη όπως την συνέταξε ο νέος Όσιος Πορφύριος





Ἀγαπητὰ πνευματικά μου παιδιά,

Τώρα ποὺ ἀκόμη ἔχω τὰ φρένας μου σώας θέλω νὰ σᾶς πῶ μερικὲς συμβουλές. Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ ὅλο στὶς ἁμαρτίες ἤμουνα. Καὶ ὅταν μὲ ἔστελνε ἡ μητέρα μου νὰ φυλάω τὰ ζῶα στὸ βουνό, γιατί ὁ πατέρας μου, ἐπειδὴ ἤμασταν πτωχοὶ εἶχε πάει στὴν Ἀμερική, γιὰ νὰ ἐργαστεῖ στὴ διώρυγα τοῦ Παναμᾶ γιὰ ἐμᾶς τὰ παιδιά του, ἐκεῖ ποὺ ἔβοσκα τὰ ζῶα, συλλαβιστὰ διάβαζα τὸ βίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου καὶ πάρα πολὺ ἀγάπησα τὸν Ἅγιο Ἰωάννη καὶ ἔκανα πάρα πολλὲς προσευχὲς σὰν μικρὸ παιδὶ ποὺ ἤμουν 12 – 15 χρονῶν, δὲν θυμᾶμαι ἀκριβῶς καλά, καὶ θέλοντας νὰ τὸν μιμηθῶ μὲ πολὺ ἀγώνα ἔφυγα ἀπὸ τοὺς γονεῖς μου κρυφὰ καὶ ἦλθα στὰ Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ὑποτάχτηκα σὲ δύο γέροντες αὐταδέλφους, Παντελεήμονα καὶ Ἰωαννίκιο. Μοῦ ἔτυχε νὰ εἶναι πολὺ εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετοι καὶ τοὺς ἀγάπησα πάρα πολὺ καὶ γι’ αὐτό, μὲ τὴν εὐχή τους, τοὺς ἔκανα ἄκρα ὑπακοή. 

Αὐτὸ μὲ βοήθησε πάρα πολύ, αἰσθάνθηκα καὶ μεγάλη ἀγάπη καὶ πρὸς τὸν Θεό, καὶ πέρασα πάρα πολὺ καλά. Ἀλλά, κατὰ παραχώρηση Θεοῦ, γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου, ἀρρώστησα πολὺ καὶ οἱ Γέροντές μου μοῦ εἶπαν νὰ πάω στοὺς γονεῖς μου στὸ χωριό μου εἰς τὸν ἅγιο Ἰωάννη Εὐβοίας.

Καὶ ἐνῶ ἀπὸ μικρὸ παιδὶ εἶχα κάνει πολλὲς ἁμαρτίες, ὅταν ξαναπῆγα στὸν κόσμο, συνέχισα τὶς ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες μέχρι σήμερα ἔγιναν πάρα πολλές.

Ὁ κόσμος ὅμως μὲ πῆρε ἀπὸ καλὸ καὶ ὅλοι φωνάζουνε ὅτι εἶμαι ἅγιος. Ἐγὼ ὅμως αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος τοῦ κόσμου.

Ὅσα ἐνθυμόμουνα βεβαίως τὰ ἐξομολογήθηκα, ἀλλὰ γνωρίζω ὅτι γιὰ αὐτὰ ποὺ ἐξομολογήθηκα μὲ συγχώρησε ὁ Θεός, ἀλλὰ ὅμως τώρα ἔχω ἕνα συναίσθημα ὅτι καὶ τὰ πνευματικά μου ἁμαρτήματα εἶναι πάρα πολλὰ καὶ παρακαλῶ ὅσοι μὲ ἔχετε γνωρίσει νὰ κάνετε προσευχὴ γιὰ μένα, διότι καὶ ἐγώ, ὅταν ζοῦσα, πολὺ ταπεινὰ ἔκανα προσευχὴ γιὰ σᾶς, ἀλλὰ ὅμως τώρα ποὺ θὰ πάω γιὰ τὸν οὐρανὸ ἔχω τὸ συναίσθημα ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μοῦ πεῖ: Τί θέλεις ἐσὺ ἐδῶ; Ἐγὼ ἕνα ἔχω νὰ τοῦ πῶ. 

Δὲν εἶμαι ἄξιος, Κύριε, γιὰ ἐδῶ, ἀλλὰ ὅτι θέλει ἡ ἀγάπη σου ἂς κάμει γιὰ μένα. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα δὲν ξέρω τί θὰ γίνει. 

Ἐπιθυμῶ ὅμως νὰ ἐνεργήσει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ πάντα εὔχομαι τὰ πνευματικά μου παιδιὰ νὰ ἀγαπήσουν τὸν Θεό, ποὺ εἶναι τὸ πᾶν, γιὰ νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ μποῦμε στὴν ἐπίγειο ἄκτιστο ἐκκλησία Του. Γιατὶ ἀπὸ ἐδῶ πρέπει νὰ ἀρχίσουμε. 

Ἐγὼ πάντα εἶχα τὴν προσπάθεια νὰ προσεύχομαι καὶ νὰ διαβάζω τοὺς Ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων μας καὶ εὔχομαι καὶ ἐσεῖς νὰ κάνετε τὸ ἴδιο. Ἐγὼ προσπάθησα μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν πλησιάσω τὸ Θεὸ καὶ εὔχομαι καὶ σεῖς νὰ κάνετε τὸ ἴδιο.

Παρακαλῶ ὅλους σας νὰ μὲ συγχωρέσετε γιὰ ὅ,τι σᾶς στεναχώρησα.
Ἱερομόναχος Πορφύριος
Ἐν Καυσοκαλυβίοις τῇ 4/7 Ἰουνίου 1991

ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ 2014 ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΕΡΒΑΣΙΟΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΝ, ΤΟΝ ΓΟΡΤΥΝΙΟΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΦΩΣΤΗΡΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ (1877 - 1964)



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΟΝΤΟΒΑΖΑΙΝΑΣ
ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ
ΑΡΧΙΜ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ π’’ Ν. ΠΕΤΤΑΣ

ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ 2014
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΝ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΕΡΒΑΣΙΟΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΝ,
ΤΟΝ ΓΟΡΤΥΝΙΟΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΝ ΚΑΙ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΦΩΣΤΗΡΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ
(1877 - 1964)





 Εὐλογίας Προοίμιον τοῦ ἀρχιμ. Νεκταρίου π’’ Ν. Πέττα

Εὐγνομοσύνη ὀφείλω στόν Σεβ. Μητροπολίτη μου κ. Ἰερεμία, ἔνθερμο θιασώτη τοῦ μακαριστοῦ Γορτυνίου Γέροντος π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου, γιά τήν εὐλογία καί τήν προτροπή του νά ἐκδοθεῖ ἀπό τήν Ἀρχιερατική Περιφέρεια Κοντοβάζαινας τό Ἑορτολόγιο τοῦ 2014, καί μάλιστα ἀφιερωμένο στόν π. Γερβάσιο. Εὐχαριστῶ ἐπίσης τόν φιλόλογο καθηγητή Χρῆστο Ἠλ. Καρρᾶ, ὁ ὁποῖος μετά πολλῆς προθυμίας ἔσπευσε νά γράψει τό προσῆκον Προλογικό Σημείωμα. Ἀξίζει ἀκόμη νά σημειωθεί ὅτι, κατά συνήθεια, ἡ σεβασμία μορφή τοῦ Γέροντος Γερβασίου, ἐντός κορνίζας, ἀποτυπωθεῖσα ἀπό τήν Ἱ. Μ. Δοχειαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, κοσμεῖ τά Γραφεῖα πολλῶν Ἱ. Ναῶν καί τά Ἀρχονταρίκια τῶν Μονῶν τῆς Γορτυνίας, πού φέρουν μάλιστα καί τεμάχια ἐκ τοῦ θαυματουργοῦ πεύκου του, ἐνῶ ἄμφια, χειρόγραφα καί ἄλλα ἀντικείμενά του, φυλάσσονται εὐλαβῶς ἀπό ἱερεῖς καί εὐσεβεῖς κατοίκους τῆς περιοχῆς.

ἀρχιμ. Νεκτάριος π’’ Ν. Πέττας δ. Φ.,
ἀρχιερατικός ἐπίτροπος Κοντοβάζαινας,
τηλεομοιότυπον: 211 7703037
ἡλεκτρονικό ταχυδρομεῖο: pnektario@gmail.com


ΠΡΟΛΟΓΙΚΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ἐν τῷ ἀρχείῳ τοῦ ἀειμνήστου καί εὐλαβεστάτου ἱερέως π. Νικολάου Πέττα, τοῦ ἐκ Πατρῶν, τόν ὁποῖον εἶχον τήν μεγάλην τιμήν καί τήν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν νά γνωρίσω μίαν διετίαν πρό τῆς μακαρίας κοιμήσεως αὐτοῦ καί νά ἐκτιμήσω τάς πανθολογουμένας χριστιανικάς ἀρετάς, δι᾽ ὧν περιεκοσμεῖτο, σῴζεται δωδεκασέλιδον χειρόγραφον, συνταχθέν παρά τοῦ ἰδίου, κατόπιν αἰτήσεως τοῦ Παναγιώτου Ἀντ. Λόη, τελωνειακοῦ, καταγομένου καί ἐκείνου ἐκ τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν. Ἐν αὐτῷ καταγράφονται βιωματικαί ἀναμνήσεις περί τοῦ ἀοιδίμου Γέροντος καί ὁσίου ἀνδρός π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου, ἀπό τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁποίου συμπληροῦνται ἤδη πεντηκονταετία. Ὁ μακαριστός π. Γερβάσιος ἦτο πνευματικός πατήρ τοῦ π. Νικολάου, ἀλλά καί τῆς προσφάτως μεταστάσης πρεσβυτέρας αὐτοῦ Ἀνθῆς, οἱ ὁποῖοι, ὡς εἰκός, καλῶς ἐγνώριζον τόν ἄνδρα καί τά μάλα ὠφελήθησαν παρ᾽ αὐτοῦ εἰς τήν κατά Χριστόν ζωήν.
Τό χειρόγραφον, ὡς ῥητῶς καί εὐκρινῶς σημειοῦται ἐν τῇ τελευταίᾳ σελίδι αὐτοῦ, παρεδόθη τήν 10-3-1998 ὑπό τοῦ συγγραφέως εἰς τόν Π. Λόην, ὅστις ἔμελλε νά χρησιμοποιήσῃ αὐτό μετ΄ ἄλλων μαρτυριῶν καί  στοιχείων παρά πνευματικῶν τέκνων τοῦ π. Γερβασίου πρός ἐκπόνησιν σχετικῶν μελετῶν περί τοῦ σεβασμίου Γέροντος. Ἀλλά τό συλλεγέν ὑλικόν ἦτο μέγα καί πολύ καί διά τοῦτο ὁ ἀείμνηστος Π. Λόης ἐδημοσίευσεν ἐπιλεκτικῶς στοιχεῖα μόνον ἐκ τῶν δύο πρώτων σελίδων τοῦ περί οὗ ὁ λόγος χειρογράφου.
Ἐπειδή ἀναμφιβόλως ἡ δημοσίευσις τοιούτων μαρτυριῶν καί στοιχείων περί τοῦ βίου καί τῆς δράσεως μεγάλων προσωπικοτήτων, καί δή καί ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, ὁποῖος ὑπῆρξεν ὁ π. Γερβάσιος, ὄχι μόνον συντελεῖ εἰς τήν προβολήν καί ἀνάδειξιν προτύπων φωτοειδῶν εἰς καιρούς πνευματικῆς αὐχμηρότητος, οἷοι καί οἱ παρόντες, ἀλλά καί ἀποτελοῦν συμβολήν εἰς τήν τοπικήν καί κατ᾽ ἐπέκτασιν τήν ἐκκλησιαστικήν ἱστορίαν τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν χώρας, χαιρετίζομεν τήν ἔκδοσιν τοῦ χειρογράφου ἐν τῷ πλαισίῳ τοῦ Ἑορτολογίου 2014 τοῦ ἀφιερωμένου εἰς τόν π. Γερβάσιον. Πρός δέ εὐχαριστοῦμεν διά τήν εὐλογίαν καί συγχαίρομεν καί διά τήν πρωτοβουλίαν αὐτήν τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίαν, ἔξοχον ἐκκλησιαστικόν ἄνδρα, ἄξιον Ποιμενάρχην τῆς ἁγιοτόκου αὐτῆς παροικίας καί ὀτρηρόν καί ἄοκνον ἐργάτην ἐν τῇ περιοχῇ τῶν Βιβλικῶν Σπουδῶν, πρός ὅν εὐγνώμονες διατελοῦμεν, ἀνθ᾽ ὧν ὑπέρ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τῆς ἐπιστήμης καί μετά πολλοῦ μόχθου ποιεῖ. 

Χρῆστος Ἠλ. Καρρᾶς
Καθηγητής Φιλολογίας


Μεταγραφή τοῦ δωδεκασέλιδου χειρογράφου τοῦ π. Νικολάου Πέττα
γιά τόν πνευματικό του π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο:

«Ὁ πατήρ Γερβάσιος Παρασκευόπουλος ἦτο ὁ Ἅγιος τῆς ἐποχῆς μας, τῶν νεανικῶν μας χρόνων. Ὁ εὔσπλαχνος, ὁ κήρυξ τῆς χάριτος. Ὁ ἐξομολόγος μας. Ὁ ὁδηγητής μας.
1) Ὅταν ἔγινε ἡ πρώτη ἐξομολόγησίς μου πρός αὐτόν σέ ἡλικία δεκατεσσάρων χρονῶν, ὁ Διάβολος μοῦ ἔβαλε τέτοιαν φοβίαν ὅτι θά μέ βαρέσει καί θά μέ κτυπήσει. Ὅταν εἰσῆλθα στό Ἐξομολογητήριον, τότε ἄρχισε ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεώς μου καί ἀριθμοῦσα τίς ἁμαρτίες μου. Ἀμέσως ὁ πατήρ Γερβάσιος ἅπλωσε τά χέρια του καί μέ ἕσφιγγε στήν ἀγκαλιά του δυνατά πολλές φορές. Τό πιό φρικτό εἶναι ὅτι ἔκλαιγε πολύ, λέγοντάς μου θά χαθεῖς παιδί μου, θά χαθεῖς. Βλέποντας τόν Γέροντα νά κλαίει, μέ ἔπιασαν τά δάκρυα, γιατί συλλογιζόμουν «Ταλαίπωρε, ἀντί νά κλαῖς γιά τίς πράξεις σου, κλαίει ὁ Παπούλης;». Ἀφοῦ μοῦ ἔβαλε τόν κανόνα, βγαίνοντας ἀπό τό ἐξομογητήριον, δέν πατοῦσα στά πόδια μου, «ὡς ἐν οὐρανῷ ἰστάναι ἐνόμιζον». Ἔβλεπες ἐμπρός σου τήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου.
2) Ἦτο ἡ πρώτη φορά πού πῆγα στό κήρυγμά του στήν Ἰωνίας 47, στήν Πάτρα. Εἶχε μεγάλα σκαμνιά. Ὅταν ἐκάθησα, τότε μέ ἔπιασαν μεγάλοι πόνοι, στά πόδια, στή μέση καί στά χέρια. Συνεχῶς ἄλλαζα θέση. Ἡ γλυκύτης καί ἡ αὐστηρότης τοῦ κηρύγματος τοῦ π. Γερβασίου δέν μέ ἄφηνε νά φύγω. Τήν ἑπόμενη, Κυριακή (7-8 ὥρα τό βράδυ), ἐκάθησα ἄνετα σάν νά ἦταν πολυθρόνα. Ἀπό τότε «ἐκολλήθη ἡ ψυχή μου ὀπίσω σου» (Ψαλμ. 62,9). 
3) Τό κήρυγμα τοῦ Παπούλη (ἔτσι συνηθίζαμε νά τόν λέμε ἀπό σεβασμό), ἦταν ποταμός πύρινος, γλυκύς καί δροσερός «ἐξεχύθη ἡ χάρις ἐκ τῶν χειλέων του» (Ψαλμ. 44, 3). Ἐμελετοῦσε καί προετοιμάζετο διά προσευχῆς. Προηγεῖτο προσευχή. Ἡ κ. Ἀθηνᾶ Θεοδοσίου, μέ χορωδία τοῦ κατηχητικοῦ, ἔψαλλον τό «Κύριε ἐκέκραξα…» (Ψαλμ. 140) μετά ὕμνων. Ἐδονοῦντο ψυχαί καί καρδίαι. Ἔπειτα ἐκάθητο ὁ Παπούλης καί μέ βροντεράν φωνήν ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς του καί μέ ζέουσαν πίστιν (παρά τό γῆρας του) ἄρχιζε τό κήρυγμα. Οἱ ὀφθαλμοί μας ἐκρέμοντο ἀπό τά χείλη του καί, ὅπως ἡ Ἀκολουθία τοῦ Μεσονυκτικοῦ, «ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τά λόγια σου, ὑπέρ μέλι τῷ στόματί μου». Ἦτο αὐστηρός, ἐλεγκτικός, οὐδέποτε ἐγέλα. Οἱ λόγοι του σάν δρόσος τοῦ οὐρανοῦ ἔπεφταν στίς καρδιές μας: «πάσῃ φυλακῇ τηρεῖ σήν καρδίαν» (Παροιμ. 4, 23).
Ὁ ἀείμνηστος Γέροντας ἄρχιζε μέ τήν Παλαιά Διαθήκη, κυρίως τό Δευτερονόμιον ἤ τόν Ἠσαΐαν. Ἔπειτα ἐκ τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀπό τόν εὐαγγελιστήν Ἰωάννην: «ὁ τρώγων μου τήν σάρκαν καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰω. 6, 56). Πάντα αὕτη ἦτο ἡ ἐπιγραμματική του ρῆσις. Πάντα ἔλεγε περί συχνῆς θεία Κοινωνίας, τῆς θείας μεθέξεως, καί κατέκρινε συχνά τήν ἀντιδωροληψίαν (δηλαδή οἱ ἐκκλησιαζόμενοι νά λαμβάνουν μόνο ἀντίδωρο, χωρίς νά μεταλαμβάνουν). «Πάντας τούς εἰσιόντας καί τῶν Γραφῶν ἀκούοντας καί μή μεταλαμβάνοντας ἀφορίζεσθαι χρή». Ἀπό τούς Ἀποστολικούς Κανόνες ὁ Θ' Κανών ἀναφέρει: «Πάντας τούς εἰσιόντας πιστούς, καί τῶν Γραφῶν ἀκούοντας, μή παραμένοντας δέ τῇ προσευχῇ, καί τῇ ἁγίᾳ Μεταλήψει, ὡς ἀταξίαν ἐμποιοῦντας τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀφορίζεσθαι χρή». Ὁ Ζωναρᾶς τόν ἑρμηνεύει ὡς ἑξῆς: «Πάντας ὁ παρών κανών ἀπαιτεῖ, τῆς ἁγίας ἐπιτελουμένης θυσίας, μέχρι τέλους προσκαρτερεῖν τῇ προσευχῇ, καί τῇ ἁγίᾳ μεταλήψει· καί οἱ λαϊκοί γάρ συνεχῶς μεταλαμβάνειν τότε ἀπῃτοῦντο· κανών γάρ ἐστι τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου, καί τῆς ἐν τῷ Τρούλλῳ ἕτερος, καί ἄλλος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ, ὡς, εἴ τις ἐπί τρεῖς Κυριακάς παρών μή μεταλάβοι, ἀφοριζέσθω. Διό καί ὁ παρών κανών τούς μή παραμένοντας, ὡς τήν τάξιν συγχέοντας, ἀφορίζει· καί ὁ δεύτερος κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ συνόδου περί τούτου φησίν», ἐνῶ ὁ Βαλσαμῶν: «Ὁ τοῦ παρόντος κανόνος διορισμός δριμύτατός ἑστιν· ἀφθρίζει γάρ τούς ἐκκλησιάζοντας καί μή παραμένοντας μέχρι τέλους, μηδέ μεταλαμβάνοντας. Καί ἄλλοι δέ κανόνες παρομοίως διορίζονται, πάντας ἑτοίμους εἶναι καί ἀξίους τῆς μεταλήψεως, καί τούς ἐπί τρισί Κυριακαῖς μή μεταλαμβάνοντας ἀφορίζουσιν». Τέλος, ἡ ἐρμηνεία τοῦ ἔγκριτου κανονολόγου Ἀριστήνου ἀναφέρει γιά τήν ἑρμηνεία του: «Ἀφορίστις τόν τῇ εὐχῇ καί τῇ μεταλήψει μή παραμένοντα. Τόν μή μέχρι τέλους προσκαρτεροῦντα τῇ ἐκκλησίᾳ, ἀλλ᾽ ἔτι τῆς ἁγίας λειτουργίας τελουμένης τῆς ἐκκλησίας ἐξερχόμενον, ὡς ἀταξίαν ἐμποιοῦντα τῇ ἐκκλησίᾳ ἀφορίζεσθαι χρή». Μέ λίγα λόγια ὁ π. Γερβάσιος πάντοτε τόνιζε τό θέμα τῆς συχνῆς θείας Μεταλήψεως καί Ἐξομολογήσεως. Συχνά ἔλεγε: «Διατί ζῶμεν; Ζῶμεν διά νά Κοινωνοῦμεν τόν Κύριον».
Μετά ἀπό τήν Καινή Διαθήκη, ἐδιάβαζε Ἱερούς Κανόνας ἀπό τό Ἱερό Πηδάλιον τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Συχνά φώναζε: «Ἁμαρτωλοί ποῦ φύγωμεν; Ὁ καιρός ἔφθασε! Καλά, θά τά δεῖτε ἐντός ὀλίγου…!». Ὅσα προεῖπε τά εἴδαμε καί τά βλέπομεν ὀφθαλμοφανῶς.
Στό τέλος τοῦ κηρύγματος κατέληγε κατά ταῦτα: «Ἀδελφοί μου… (ἀνακεφαλαιώνοντας τά διδάγματα). Τό κήρυγμα τελείωνε ἀκριβῶς στήν προγραμματισμένη ὥρα του, ἄνευ ὡρολογίου, διά τοῦ: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου…» σάν νά τελοῦνταν ἡ Ἀκολουθία τοῦ μικροῦ Ἑσπερινοῦ. Εἰδικά ἐνθυμοῦμαι, ὅταν ἔλεγε τήν εὐχήν τῆς κεφαλοκλισίας «Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν… οὐ τήν ἐξ ἀνθρώπων ἀναμένομεν εἰς βοήθειαν, ἀλλά τό σόν περιμένοντες ἔλεος … ἀπό πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου … ἀπό λογισμῶν ματαίων καί ἐνθυμήσεων πονηρῶν» (πρβλ. εὐχήν κεφαλοκλισίας). Τά σημεῖα αὐτά τῆς εὐχῆς τά ὑπερτόνιζεν ζωηρῶς.
Τί νά πρωτοθυμηθεῖ κανείς ἀπό τόν εὐλογημένο Γέροντα... Μετά τό: «Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν». «Τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας…» μνημονευομένου καί τοῦ τιμωμένου Ἁγίου τῆς ἡμέρας (τοῦ ὁποίου ἔκανε μνεία καί διδάγματα περί αὐτοῦ) καί στό τέλος: «Ἀπολύεσθε ἐν εἰρήνῃ».

Κι ας χαθώ... Μια αληθινή ιστορία πίστης και διωγμού



Έσθερ Αν Κιμ
μετάφραση: Θάνος Β. Κιοσόγλου

Εν πλω, 2013
Σειρά ΅ΠορφύραΆ, διεύθυνση σειράς: Μαρία Κοκκίνου
294 σελ.
ISBN 978-960-9550-25-3
Τιμή ¤ 15,00

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Κορέα βρίσκεται υπό Ιαπωνική κατοχή και της επιβάλλεται η λατρεία του Ήλιου. Η Έστερ Αν Κιμ, μια νεαρή δασκάλα μόλις 19 χρονών αποφασίζει να ορθώσει το ανάστημά της και να υποστηρίξει την Χριστιανική της πίστη. Η περιπέτειά της θα μπορούσε να είναι αυτή ενός κοριτσιού της διπλανής πόρτας...

"Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί. Ένα βιβλίο γλύκα, ένα βιβλίο χαστούκι που δέρνει με την απλότητα της πίστης αυτής της γυναίκας. Πονάει γιατί έτσι όπως μπαίνει και μένει στη μνήμη μας, θυμίζει την πίστη μας που ξεθώριασε. Είναι μια λογοτεχνική γραφή που ενώ δεν επιδιώκει να κάνει λογοτεχνία, τελικά αποδεικνύεται αληθινό λογοτέχνημα με μοναδικό στυλ που του το χαρίζει η γυναικεία αισθαντικότητα και απλότητα. Αυτή που βαδίζει παλληκαρίσια, ολόισα στο θάνατο λέγοντας πολύ απλά "κι ας χαθώ". Γιατί έτσι απλά φωτίζει ο ήλιος τις χριστιανικές καρδιές, τις ερωτευμένες με τον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Νυμφίο, τις καρδιές που δεν υποκρίνονται την ευσέβεια".
(από τον πρόλογο του π. Σταμάτη Σκλήρη)

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου, στςι 7.30 στην Στοά του Βιβλίου (Σταδίου & Πεσμαζόγλου, Αθήνα)

Στην παρουσίαση θα μιλήσουν οι:
Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πισιδίας, κ. Σωτήριος, από Κορέας
Πρ. Σταμάτης Σκλήρης, Ιατρός-Αγιογράφος
Σοφία Χατζή, Συγγραφέας-Παραγωγός ραδιοφώνου
Θανάσης Παπαθανασίου, Θεολόγος, Διευθυντής περιοδικού "Σύναξη"


Φιλικά

Μαρία Σούμπερτ / Cloud 7
6938255522

Αγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας ο Γέρων Πορφύριος

Απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Αγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας ο Γέρων Πορφύριος
Κωνσταντινούπολη, Τουρκία
Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου,  σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση της.

Οι πληροφορίες αναφέρουν πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο ίσως προβεί και στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Παϊσίου.

Ο άγιος –πλέον- Πορφύριος γεννήθηκε στην Εύβοια, στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας, στις 7 Φεβρουαρίου 1906. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ευάγγελος και ήταν το τέταρτο από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής και ευσεβούς αγροτικής οικογένειας. Ο μικρός Ευάγγελος πήγε στο σχολείο μόνο για δύο χρόνια, καθώς άρχισε να εργάζεται, αρχικά σε ανθρακωρυχείο της Εύβοιας και κατόπιν σε παντοπωλεία της Χαλκίδας και του Πειραιά. Σε ένα παντοπωλείο διάβασε το βίο του αγ. Ιωάννη του Καλυβίτη και εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ, που απέκτησε μεγάλο ζήλο για το μοναχικό βίο.

Σε ηλικία 21 ετών γνωρίστηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Σινά Πορφύριο, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από την πνευματική καλλιέργεια του νεαρού μοναχού και στις 26 Ιουλίου του 1926 τον χειροτόνησε διάκονο, δίνοντάς του το όνομα Πορφύριος. Λίγο αργότερα χειροθετήθηκε Πνευματικός και διακόνησε σε διάφορες περιοχές της Εύβοιας και της Αθήνας.
Αναλυτικά ο βίος του Γέροντος Πορφυρίου στο pemptousia.gr.
Newsroom ΔΟΛ

Στον ταχυδρόμο από το Ζάγκρεμπ για τη μυστική προσευχή




Πώς να μην παρακαλούμε τον Θεό, τη στιγμή που αδιάκοπα παρακαλούμε τους ανθρώπους, οι οποίοι χωρίς τη βοήθεια του Θεού δεν μπορούν τίποτα να κάνουν για μας; Χωρίς τον Θεό δεν μπορεί ο γιατρός να θεραπεύσει την πληγή μας, ούτε ο ήρωας να μας προστατεύσει, ούτε ο δάσκαλος να μας μορφώσει, ούτε ο παπάς να μας φανερώσει την αλήθεια. Όταν τόσο εγκάρδια παρακαλούμε αυτούς που είναι άμεσα στο περιβάλλον μας ως μεσάζοντες , πώς τότε να μην παρακαλούμε τον πιο Άμεσο, που μας ακούει χωρίς ακουστικά και μας βλέπει χωρίς γυαλιά και μας υπηρετεί χωρίς ταχυδρόμο και γνωρίζει τα πάντα χωρίς μάρτυρες;
Με ρωτάς αν πρέπει να προσευχόμαστε φανερά ή μυστικά . Και το ένα και το άλλο. Μόνο να γνωρίζουμε ότι στη φανερή προσευχή πρέπει να φυλαγόμαστε από την υποκρισία μπροστά στους ανθρώπους  και στη μυστική από τη δικαιολόγηση του εαυτού μας μπροστά στον Θεό. Να ένα παράδειγμα μυστικής προσευχής, που βρέθηκε ανάμεσα στα χαρτιά του μητροπολίτη Μόσχας Φιλαρέτου , μετά τον θάνατό του:
«Κύριε, δεν ξέρω τί να ζητιανέψω από Εσένα. Μόνον εσύ γνωρίζεις τί μου χρειάζεται. Συ με αγαπάς περισσότερο από όσο εγώ ξέρω να αγαπώ τον εαυτό μου . Πατέρα, δώσε στον δούλο Σου εκείνο που ούτε να ζητήσω δεν μπορώ. Δεν τολμώ να σου ζητιανέψω ούτε πάθη ούτε απόλαυση παρά μόνο στέκομαι μπροστά Σου με την καρδιά μου ανοικτή απέναντί Σου. Εσύ βλέπεις ανάγκες που εγώ δεν βλέπω, κοίταξέ με και πράξε κατά το έλεός Σου. Χτύπησε και θεράπευσε , ρίξε με και ανύψωσέ με. Πάλλομαι και σιωπώ μπροστά στην άγια θέλησή Σου και μπροστά στις κρίσεις Σου για μένα. Προσφέρω τον εαυτό μου ως θυσία προς Εσένα. Δεν υπάρχει μέσα μου  άλλη επιθυμία παρά μόνο να εκπληρώσω το θέλημά Σου. Μάθε με να προσεύχομαι . Έλα Εσύ ο Ίδιος μέσα μου να προσεύχεσαι! Αμήν!».


Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
Εκδόσεις «εν πλώ»

σελ. 248-249

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Ο Κύριος απέναντι στη δοκιμασία



Αλλά βέβαια ο Κύριος δε θεραπεύει συνεχώς. Μερικούς τους αφήνει να υποφέρουν για το καλό των ιδίων και των ανθρώπων του περιβάλλοντός τους. Διαπίστωσα συχνά ότι οι άνθρωποι που υποφέρουν ή πέρασαν μεγάλες δοκιμασίες  είναι άνθρωποι δυνατοί. Απέκτησαν μια άλλη θεώρηση της ζωής , μερικές δεξιότητες τις οποίες δεν έχουν οι άνθρωποι που δεν πέρασαν δοκιμασίες. Η δοκιμασία μπορεί να γίνει δεκτή και ως ένα δώρο, ως ένας εμπλουτισμός. Μερικοί εκλαμβάνουν τη δοκιμασία ως μια αδικία, σαν κάτι που δε θα έπρεπε να τους είχε συμβεί. Αυτό συμβαίνει, γιατί αυτοί συγκρίνονται με τους άλλους. Όμως αυτό δεν έχει κανένα νόημα. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει  να διάγει τη ζωή που του δόθηκε. Ο καθένας έχει τη δική του σχέση με τη δοκιμασία. Ο καθένας  μπορεί να κερδίσει κάτι από τη δοκιμασία. Πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να μας βοηθά είναι η συνείδηση ότι ο Θεός επιτρέπει αυτή τη δοκιμασία και ότι αυτή έχει κάποιο σκοπό, έστω κι αν δεν τον γνωρίζουμε. Αυτή η συνείδηση, ή καλύτερα αυτή η εμπιστοσύνη, μας βοηθά να σηκώσουμε το σταυρό μας με γαλήνη.
Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η πίστη στο Θεό μας βοηθά να σηκώσουμε μία μεγάλη δοκιμασία. Να ξαναθυμηθούμε όμως ότι, αν περάσαμε μια δοκιμασία, δεν επιθυμούμε να είμαστε μέσα στη δοκιμασία, γιατί ούτε η Εκκλησία και ούτε οι άνθρωποι το επιθυμούν. Να απομακρύνουμε  ,αν μπορούμε, τη δοκιμασία; Ναι! Αλλά να μην αποφύγουμε το σταυρό που μας σώζει. Ο Κύριος δεν ευλογεί μια παρόμοια στάση. Δηλαδή ο Κύριος μας ζητεί να σηκώνουμε ο καθένας το σταυρό , το σταυρό της αυταπαρνήσεως του εαυτού. Χωρίς σταυρό δεν υπάρχει σωτηρία. Η σωτηρία δεν μας δίνεται μόνο με το Σταυρό του Κυρίου, αλλά και με την άρση του προσωπικού σταυρού∙ όταν περνάμε δια μέσου ενός πειρασμού, μιας αρρώστιας, ενός πόνου, μιας συμφοράς, συναντιόμαστε με το σταυρό που πρέπει να σηκώσουμε και αυτός γίνεται αληθινά ο σταυρός της σωτηρίας μας.
Να είμαστε πεπεισμένοι ότι ο σταυρός μας είναι απαραίτητος για να σωθούμε. Να ζητάμε από τον Κύριο υγεία και καθετί καλό, αλλά να του ζητάμε και τη δύναμη ν’ αποδεχθούμε τη δοκιμασία, όταν μας αποστέλλεται. Να ζητάμε από τον Κύριο να μας ενισχύει στην πίστη, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε απέναντι σε όλους τους πειρασμούς που μας συμβαίνουν. Να του ζητάμε να μας βοηθήσει να βαστάζουμε με χαρά τη δοκιμασία. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος έλεγε: «Ψάξε να βρεις ένα γιατρό πριν αρρωστήσεις και προσευχήσου πριν την έλευση του πειρασμού».
Να προετοιμαζόμαστε να υποφέρουμε τη φυσική ή ηθική δοκιμασία. Όμως για να μπορέσουμε να υπομείνουμε τη δοκιμασία  και να ωφεληθούμε από αυτήν, πρέπει να ταπεινωθούμε. Να μην ταρασσόμαστε, βλέποντας ότι η δοκιμασία είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε , ένα πρόβλημα που δεν μπορούμε να επιλύσουμε , ένα μυστήριο για το καλό μας, για την πνευματική μας πρόοδο, που μας ενώνει με τη δοκιμασία του Κυρίου ο οποίος είχε έλεος για μας και μας έσωσε, γιατί μας αγαπάει. Είναι ένα μυστήριο που μας ενώνει με τον Κύριο ακόμη και τότε, όταν μας αφήνει να υποφέρουμε , και που μας σκουπίζει τα δάκρυα τότε, όταν γνωρίζει ότι υποφέρουμε για το καλό μας.
Εμείς δεν είμαστε μόνοι. Ο Θεός είναι μαζί μας. Να πιστεύουμε ότι ο φύλακας άγγελός μας μας συνοδεύει παντού, ότι η μητέρα του Κυρίου μας προστατεύει και στις καλές περιστάσεις και στις κακές. Να πιστεύουμε ότι το έλεος του Κυρίου μας συνοδεύει παντού.


Πηγή: «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν
Χωρίς φως, φωτισμένος»
Μετάφραση- επιμέλεια:
Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης

Εκδόσεις ΑΘΩΣ
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...