Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΠΙ ΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ


Κοντάκιον  Ήχος πλ’δ’
περμάχ-

ς  Ζωηφόρος  Το Κυρίου μν Μήτηρ,
Τν   ορανν ψηλοτέρα  νεδείχθης,
νυμνομεν ο πιστο κα μεγαλύνωμεν.
λλ’ς φέρουσα Ζως Κυρίου νάματα,
κ θανάτου ψυχικο μς νάστησον,
να κράζωμεν ,
Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.





ΣΤΑΣΙΣ  ΠΡΩΤΗ
γγελος  ξαστράπτων τ μνημεί επέμφθη
κηρύξαι τν νάστασιν πάντων
(Χαρε  Μήτηρ τς Ζως ημών  -κ΄γ΄-)
Κα  σν τ σωμάτ ατο φων , ναστάντα  θεωρν Σ Κύριε ,ξίστατο κα στατο βον τ Θεοτόκ  τατα.

Χαρε δι’ς τεθνηκότες ζωούνται
Χαρε δι’ς γαλαξίαι καινούνται.
Χαρε φωτίζουσα τ ταμεα το δου.
Χαρε συντρίψασα τος μοχλος το θανάτου.
Χαρε το Παραδείσου τς πύλης τ όπτρον,
Χαρε το Βασιλέως τ πάναγνον  όδον.
Χαρε δι’ς δμ το θανάτου νίσταται
Χαρε δι’ς τς φθορς ο Βροτο πηλλάγημεν
Χαρε τν Μαρτύρων τ νδοξον κλέος
Χαρε λαμπρύνουσα τ μέτερον γένος
Χαρε δι’ς Ζω κ το τάφου νέτειλεν
Χαρε δι’ς τν πιστν α καρδία γάλλονται

Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.

Βλέποντες ο ν δ, το Κυρίου τν νείκαστον δόξαν, κραξαν Ατ θαρσαλέως. Θες κα   Ζως  χορηγός ,  πως κατεδέχθεις ενθάδε  λθεν ς κραταις κα τ δεσμ το διαβόλου συνθλσαι;  Κράζοντες το

λληλούϊα

Γνσιν γνωστον γνναι ,ωάννης σν Πέτρ ζητοντες , δραμον, σκοτίας τι οσης, ες τ μνημεον.Κα θεωροντες κείμενα τ θόνια μόνα, βόων μετ δέους πρς τν Θεοτόκον


Χαρε το Παρακλήτου λαμπρν οκητήριον
Χαρε τν ποστόλων τ μέγα φύμνιον
Χαρε πύλη διόδευτος ς πάρχεις ληθς
Χαρε ρος κα παλάτιον το Δεσπότου το παντς
Χαρε τι βλυστάνεις τς γνείας τ νθη
Χαρε τι  κα Μήτηρ κα Παρθένος πάρχεις
Χαρε πικραίνουσα το θανάτου τν γεσιν
Χαρε γλυκαίνουσα τν πιστν τάς ασθήσεις
Χαρε τι λεσας το θανάτου τν θρόνον
Χαρε τι νοιξας Παραδείσου τάς θύρας
Χαρε δι’ς γγέλων τάξεις εφραίνονται
Χαρε δι’ς δαιμόνων θράση κατήργηνται



Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.


Δύναμις Το ψίστου πεσκίασε τότε ες το δου τν χασμάτων τ ταμεα κα φεγγς   ατο τυραννς σκυλεύθη τ Του Λόγου γί Φωτί, ν τ ψάλειν μς οτως


λληλούϊα




χουσα Θεανθρώπου τν ψυχν ες τ σπλάχνα, τ φόβ γ κλονείτω. Τν γρ χώρητον  παντί,  αυτ οκ δυνήθη  χωρεν κα ούτως  βόα πρς Τν Θεοτόκον.

Χαρε τι τ θνητν φθαρσίας νδύεις
Χαρε τι τν ψυχν τν γαλήνην παρέχεις
Χαρε φωτς ϊδίου τ χρυσόπλοκον σέλας
Χαρε γίων Πατέρων τ πολύτιμον γέρας.
Χαρε  φέγγος γλαόμορφον ορανο το νοητο.
Χαρε νθος τ πανεύοσμον κα το κόσμου χαρμονή.
Χαρε μόνη χριστιανν στερε προστασία
Χαρε τν πιστούντων πίμοχθος  πορία .
Χαρε τς μαρτίας τ κέρας συντρίβουσα,
Χαρε τν πιστν τάς καρδίας φαιδρύνουσα
Χαρε πλοκς ῥᾳδιούργων λύσις
Χαρε δεινν προβλημάτων ύστις

Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.


Ζάλην ένδοθεν έχων , πρεσβυτέρων δμος ,εθς  μηκτυρίζονται πάντες.Τν γρ θαυμάτων τ θαμα  μ δυναμένων τι συγκαλύψαι, πλήρωσαν ργύρια καν τος στρατιώταις, μ εδότας   ψάλλειν


λληλούϊα.

ΣΤΑΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

κουσαν ο Ποιμένες Τς Χριστο κκλησίας τν νάστασιν Κυρίου κ Τάφου. Κα νομίσαντες ς λρον ατήν, δυσπίστουν τν Μυροφόρων τν φωνν παντες. λλ’ς ξς κα οτοι πιστεύσαντες βόων πρς Τν Θεοτόκον

Χαρε Παρθένε τν θλιβομένων παραμύθιον
Χαρε Μαρία μαρτανόντων λαστήριον
Χαρε νθος μαράντινον ,των γγέλων γλυκασμς
Χαρε μόνη η μηνύουσα  τν αώνιον ζων
Χαρε τι  πάρχεις Παραδείσου Κυρίου ο νόστος
Χαρε τι κατέστης Γεδεών ο πανένδροσος πόκος
Χαρε το διαβόλου τν σχν καταλύσασα
Χαρε τν γγέλων τν χάριν αξήσασα
Χαρε ν σιωπ Τν Θεν νυμνούσα
Χαρε Τν Δεσπότην σπόρως τεκούσα
Χαρε δι’ς Σατν νεπαίχθη
Χαρε δι’ς ζω καινουργείται.

Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.

Θεοδρόμον πορείαν πορεύθησαν τότε, ες μμαος ο Μαθητα Το Κυρίου. Κα ς συνοδίτην χοντες Ατν , ν τ κλάσει το ρτου πέγνωσαν αθις, να κα μες μνμεν τ

λληλούϊα.



΄δον Μυροφόροι γυναίκες ,ν μνημεί ορθρίως , νεανίσκον εν λευκοίς αυγασθέντα.Κα ς γγελον νοοντες ατν ,ε κα τρόμ τ καρδί συνείχοντο, σπευσαν τος ποστόλοις κηρύξαι κα βοσαι τ Ελογημένη


Χαρε παρχ το αωνίου φάους
Χαρε χελιδν τς φωταυγος  μέρας
Χαρε τι το Σταυρο τν χολν μετέλαβες
Χαρε τι  τ πικρν ες γλυκύ μετέβαλες.
Χαρε μόνη πηγάζουσα ζως δωρ τ κενν
Χαρε μόνη  γείρουσα δμ τν πάλαι χοϊκόν.
Χαρε τς μαρτίας τν λύθρον πλύνασα
Χαρε το δμ τν κατάρα σβέσασα
Χαρε τι τν δαιμόνων τάς μορφς πελαύνεις,
Χαρε τι τς μαρτίας τ σκότος διώκεις
Χαρε ή του σύμπαντος ναστάσεως αγή.
Χαρε το προπάτορος γλυκεα χαρμον

Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.


Κήρυκες γεγονότες Μαθητα Το Κυρίου τς δόξς κα τς πρην δειλίας  μ σχόντες   ,κήρυξαν Τν Χριστν πασιν, φέντες τος ουδαίους ς χυδαίους ,μ εδότας ψάλλειν

λληλούϊα




Λάμψας τ οκουμέν φωτισμν ληθείας, ξόρισας το δου τ σκότος. Το γρ θανάτου σχς μ νεγκοσα σο Τ Θεί Φωτ πέπτωκεν ,ο τούτου δ σωθέντες  βόων πρς τν Θεοτόκον.


Χαρε  νεσπέρου φωτς τ δοχεον
Χαρε τν χαρίτων Θεο τ ταμεον
Χαρε τι καθαίρεις τς ψυχς τ δυσδες
Χαρε τι λαμπρύνεις ορανο τάς ψδας.
Χαρε λιγοψύχων τ τερπνν παραμύθιον
Χαρε τν κοπιώντων κα μοχθούντων νάπαυσις
Χαρε τν κοπετν το βίου  κουφίζουσα
Χαρε τς ψυχς τν θλίψιν  διαλύουσα
Χαρε τι τς χαρς Φωστρα νέτειλας
Χαρε τι τς αράς τν λύπην φάνισας
Χαρε τς ζως μν τ μυντήριον
Χαρε τν δεινν μν  φυγαδευτήριον.


Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.


Μέλλοντος Το Κυρίου ,τν νάπλασιν πάντων, ποιήσαι μετ δόξς ρρήτου, παρεδόθη  τ τάφ ς θνητός. λλ’νέστη ς Νυμφίος λαμπρς ,διόπερ ξεπλάγημεν  τν φατον  αυτού  σοφίαν  κράζοντες

λληλούϊα.


ΣΤΑΣΙΣ ΤΡΙΤΗ
Νέαν δειξεν κτίσιν ,ναστήσας Κτίστης κ φθορς τ μέτερον γένος. Το γρ θανάτου τν σχν νεκρώσας σπερ πρεπε,κατήργησεν ατν ,να σκιρτντες ν χαρ μνήσωμεν τν Παρθένον λέγοντες

Χαρε το χθρο ταπεινούσα τν φρν
Χαρε λυπηρών  ξατμίζουσα χλν
Χαρε στρον παμφαέστατον ορανο το νοητο,
Χαρε νθος τ πανεύοσμον κ λειμώνων ερν
Χαρε δι’ς ο γγελοι τος νθρώποις συμμύγνυνται
Χαρε δι’ς χρονος τος Βροτος συναλίζεται
Χαρε βίβλε Θεοχάρακτε το Δεσπότου κα Θεο,
Χαρε πλξ πογράφουσα σεσσμένων τν πληθύν.
Χαρε κ θανάτου ες ζων γαγοσα
Χαρε τν πρωτοπλάστων τν ποινήν ναιροσα.
Χαρε Χαρά τς  Χριστο Εκκλησίας
Χαρε αγ βιοτς αωνίας.

Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.

Ξένον θαμα δόντες ξενωθμεν βορβόρου κα πάσης μαρτίας κα λύθρου. Δι τοτο γρ παθς  Θες π γς φάνη παθητς νθρωπος , βουλόμενος γείραι σν ατ τος ν χαρ βοώντας .

λληλούϊα


λος ν ν τ τάφ κα ορανν  μηδόλως πν, προαιώνιος  Λόγος . Κα τ εγνώμωνι λστν ες τν  Παράδεισον δοποιήσας εσοδον, εδίδαξεν  να ψάλλει  πρς Τν Θεοτόκον

Χαρε περιστερ  κα τροφες τς γνείας.
Χαρε κιβωτς τς Χριστο κκλησίας
Χαρε Χριστιανν κατάπαυστος μνος
Χαρε σιαρχν τ   κηλίδωτον  κδος
Χαρε η του πλάνου βίου των κρημνών διασώζουσα
Χαρε του μέλλοντος κόσμου την Χαράν ακτινίζουσα.
Χαρε τς μν βιοτς ελογούσα πορείας
Χαρε τν παθν τς ψυχς ναιροσα κακίας
Χαρε τι θανάτου τ κράτος πάταξας.
Χαρε τι το δου τ σκπτρα σκύλευσας
Χαρε   Τν  Θεν ς βρέφος τεκούσα
Χαρε   τν συμφορν μς ξελοσα


Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.


Πσα πληθς τν γγέλων ξεπλάγη τ μέγα τς σς ναστάσεως ργον. Τν γρ ν τ μνημεί ς νεκρν θεώρουν, λιον ζως δυτον και μάς ζωοποιήσαντα, δεχόμενος δε τν μνον παρ πάντων οτως



λληλούϊα




ήτορας ψευδολόγους ,ουδαίων κραίους ρμεν π σοί Θεε Λόγε,ποροσι γρ λέγειν τ πς, εί Θες ε , νθρωπίνως παθες, μες δ τν σν εσπλαχνίαν θαυμάζοντες Τ Μητρί Σου βομεν

Χαρε δι’ς δόξα Κυρίου νέτειλεν
Χαρε δι’ς ο Δμοι γγέλων χορεύουσιν
Χαρε δεσμεύσασα τν δαιμόνων τ κράτος
Χαρε προάγουσα  Βασιλείας τ νκος
Χαρε μόνη ξηράνασα πειρασμν τν ποταμν
Χαρε μβρε τελεύτητε  δωρεν τν πατρικν
Χαρε τν πρωτοπλάστων μόνη λύσις τς αράς
Χαρε μετανοούντων ξαλείφουσα ποινς .
Χαρε το προσίτου φωτς τ ταμεον
Χαρε το θεάτου Θεο τ πυξίον
Χαρε Προφήτου Προδρόμου τ κήρυγμα
Χαρε Δαυδ Βασιλέως τ καύχημα


Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.


Σώσαι θέλων τ γένος τν νθρώπων , φθορ παχθέντα, πρς τοτο τριήμερος γείρεται. Κα πνους πάρχων ς νεκρς δι’ μς νέστη  εφροσύνης ατιος, ζων παρέχων πσιν τος κραυγάζουσιν

λληλούϊα




ΣΤΑΣΙΣ ΤΕΤΑΡΤΗ
Τεχος ε τν μνούντων τν χαρίτων σου τ μετρον πλθος. γρ κ τς σς νηδύος προελθν, κ τάφου σωματικς μν πέλαμψεν κα πάντας Σο προσφωνεν διδάξας

Χαρε δι’ς του εχθρού τυραννς κατελύθη
Χαρε δι’ς το θανάτου σχς κατεπόθη
Χαρε στάμνε χρυσ χουσα τ Θεον μάναν
Χαρε ξύλον ζως νθίζουσα καρπος εόσμους
Χαρε ορανίας παστάδος τελεία χαρμον
Χαρε τς φρικώδους κακίας κατάπαυσις Σεμνή.
Χαρε μόνη π σελήνης σταμένη Μαρία
Χαρε  ότι τς μαρτίας θεραπεύεις μανίαν
Χαρε τς αωνίου ζως τ κεφάλαιον
Χαρε τς κκλησίας Χριστο τ προπύργιον
Χαρε δι’ς τα ποθεινά πηγάζουσιν
Χαρε δι’ς τα λυπηρά κατήργηνται

Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.

μνος βροτν οκ ρκέσει ξυμνεν τν γίαν Σο δόξαν.σαρίθμους γάρ τας σταγόσιν το μβρου δάς  ν προσφέρωμεν Σο ναστάντα Κύριε οδν τελομεν ξιον ς ποίησας μν τος Σο βοσιν

λληλούϊα


Φωτοφόρον Παρθένον κα γγέλων τ σμα, ρμεν τν Σεμνν Θεοτόκον.  σώματος ξ ατς σωματωθείς,   κα δεσμίους το δου λευθερώσας , νέτειλε φς πσι τος τυφλος ,να κραυγάσωμεν ατ τοιατα.

Χαρε τι το πονηρο καταλύεις τ θράσος
Χαρε τι το Βασιλέως  σελαγίζεις τ φάος.
Χαρε τν σθενούντων βεβαία ντίληψις
Χαρε τν νοσημάτων παντοίων ασις
Χαρε  τν ραον κβλαστήσασα στάχυν.
Χαρε  τν δωρεν το Φιλανθρώπου κρήνη.
Χαρε τι τ στέφη τν συζύγων συμπλέκεις
Χαρε  τι  τν νέων τάς  πορείας φυλάττεις
Χαρε νεκρώσασα τν παθν τάς προσβολς
Χαρε  κυρώσασα τν δαιμόνων τάς βουλς
Χαρε τν ορανίων ταγμάτων τ νκος
Χαρε τν πεπτωκότων δαιμόνων θρνος .

Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.

Χάριν φθονον δοναι τος νθρώποις δωρήσασθαι θέλων, πάντων Ζωοδότης νθρώπων, κατεδέχθη ν τάφ νεκρς κατοικεσαι, να τς φθορς μς παλλάξει τος κράζοντας


λληλούϊα




Ψάλλοντές Σου τν τόκον , τν ς ξένον ν τάφ ξενωθέντα ,νυμνομεν τ ατο ναστάσ.ν τ σ γρ οκήσας γαστρί, τν απάντων πνοή,ξάγνισεν, φώτισεν,δίδαξε μς βόαν Σοι τατα

Χαρε αμαράντινε στέφανε δόξης
Χαρε δωδεκάτειχε πόλις Κυρίου
Χαρε τι κατήργησας μαρτίας τ κέντρον
Χαρε καινουργήσασα τν νθρώπων τ γένος
Χαρε τι κατεπάτησας κεφαλν το πονηρο
Χαρε λύπην κεράσασα τν δαιμόνων τω εσμώ.
Χαρε τι τν παθν ποπλύνεις τν ύπον
Χαρε τι το Πνεύματος πάρχεις  τ εθρον
Χαρε πόδειξις τς μν σωτηρίας
Χαρε βεβαίωσις τς παλιγγενεσίας
Χαρε τι  όδα κα κρίνα  νθίζεις
Χαρε τι Πάσχα  κα αρ μυρίζεις

Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.

Πανάσπιλε Μτερ, γεννήσασα τν πάντων Ζως χορηγν κα Δεσπότην
(Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν.-κ΄γ΄-)

δεξαμένη τήν νυν προσφορν κ πασν σσον ναγκν παντας κα τς μελλούσης ξίωσον ναστάσεως τούς σοι βοώντας:

λληλούϊα.





γγελος  ξαστράπτων τ μνημεί επέμφθη
κηρύξαι τν νάστασιν πάντων.Κα  σν τ σωμάτ ατο φωνν  , ναστάντα  θεωρν Σ Κύριε ,ξίστατο κα στατο βον τ Θεοτόκ  τατα.

Χαρε δι’ς τεθνηκότες ζωούνται
Χαρε δι’ς γαλαξίαι καινούνται.
Χαρε φωτίζουσα τ ταμεα το δου.
Χαρε συντρίψασα τος μοχλος το θανάτου.
Χαρε το Παραδείσου τς πύλης τ όπτρον,
Χαρε το Βασιλέως τ πάναγνον  όδον.
Χαρε δι’ς δμ το θανάτου νίσταται
Χαρε δι’ς τς φθορς ο Βροτο πηλλάγημεν
Χαρε τν Μαρτύρων τ νδοξον κλέος
Χαρε λαμπρύνουσα τ μέτερον γένος
Χαρε δι’ς Ζω κ το τάφου νέτειλεν
Χαρε δι’ς τν πιστν α καρδία γάλλονται.

Χαρε  Μήτηρ τς Ζως μν



ς  Ζωηφόρος  Το Κυρίου μν Μήτηρ,
Τν   ορανν ψηλοτέρα  νεδείχθης,
νυμνομεν ο πιστο κα μεγαλύνωμεν.
λλ’ς φέρουσα Ζως Κυρίου νάματα,
κ θανάτου ψυχικο μς νάστησον,
να κράζωμεν ,
Χαῖρε ἡ  Μήτηρ τῆς Ζωῆς ἡμῶν.
 




(Επιμέλεια -π.Διονύσιος Ταμπάκης-Ναύπλιον)




0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...